Yazılı olmasa da ben de karne aldım bugün.
Kiminin sarılmasında
Kiminin gözyaşında
Kiminin gülen gözlerindeydi karnem.
İlk ders
17 Kasım 1997
Şereflikoçhisar Çalören Lisesi.
Tam dokuz yıl geçmiş.
Yüzlerce öğrenci.
Binlerce 45 dakika.
Dokuz ayrı mezuniyet töreni.
Dokuz ayrı ayrılık.
Hiçbirinden ayrılmak bu kadar zor olmamıştı.
Ağlarım diyordum ama ağlamadım.
Onları gülümseyerek uğurladım.
Kaç kez vedalaştık bilmiyorum.
Karne verirken
Okul kapısında
Resim çektirirken
Arabama binip kaçarken...
Gözyaşlarımı kendime sakladım yine.
Dört yıl boyunca okuttuğum öğrencilerime onları ne kadar çok sevdiğimi hiç söylememişim. Çok şey söylememişim ama "sizi seviyorum" dememişim.
Yıllıklarında bana yazdıkları yazıda da yazıyordu.
"...Sevgili Hocam ne bizi haddimizi aşacak kadar şımarttınız ne de bizleri kendinizden uzaklaştıracak kadar soğuk davrandınız. Her şeyin ortasını bulmayı bildiniz. Sizin öğrenciniz olmaktan gurur duyuyoruz. Emekleriniz boşa gitmeyecek. İnanın sizi çok seviyoruz...."
Sevgiyi söylemek gerekiyor.
Satır aralarına bırakılmayacak kadar önemli. Duygularımın bir kısmını yine kendime sakladım. Bu yazıyı okuyamayacaklar biliyorum.
Ama işte söylüyorum.
Hepinizi çok seviyorum!
2006
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorumlarınız bizim için değerli. Lütfen yazıyla ilgili görüşlerinizi bizimle paylaşınız.